کد مطلب:45741 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:24

گنجینه پرسمان » سياست و حكومت

چرا رهبري پس از امام بر آيت الله منتظري واگذار نشد كه به گفته خودش از آورندگان ولايت فقيه بوده است؟

متأسفانه آيت الله منتظري در دوراني كه مسؤوليت قائم مقامي رهبري را بر عهده داشتند، مجموعه اقدامات و عملكردهايي را انجام دادند كه حاكي از اين واقعيت مهم بود كه ايشان به هيچ وجه صلاحيت لازم را براي تصدي مسؤوليت خطير رهبري را ندارند كه برخي از مهمترين آنان عبارتند از: 1- تأثيرپذيري شديد از شايعات و اخبار دروغ راديوهاي بيگانه و اطرافيان خود. 2- حمايت از منافقين، باند مهدي هاشمي و ليبرال ها و افشاي اسرار نظام. 3- تضعيف نهادهاي انقلابي (از قبيل وزارت اطلاعات، سپاه و...) و دستاوردهاي انقلاب و دفاع مقدس. لذا آيت الله منتظري در زمان حيات حضرت امام با صوابديد ايشان و مجلس خبرگان رهبري، استعفا دادند. بعد از رحلت حضرت امام نيز از آنجا كه واجد شرايط و صلاحيت هاي لازم را براي رهبري شناخته نشد از سوي خبرگان رهبري انتخاب نگرديد. اما ايشان از آورندگان ولايت فقيه مي باشند و... بايد گفت كه اين مطلب به هيچ وجه صحت ندارد زيرا: اولاً، ولايت فقيه به دوران امامان معصوم(ع) برمي گردد و نظريه پردازي درباره اين موضوع نيز پيشينه تاريخي داشته و فقهاي بزرگي مانند: شيخ مفيد، شيخ طوسي، ديلمي، فاضل، شهيدين، صاحب جواهر، علامه كاشف الغطاء، علامه نراقي، ميراز بزرگ شيرازي، سيد محمد آل بحرالعلوم و حضرت امام خميني و... به اثبات تبيين و توضيح اين نظريه پرداخته اند. براي آگاهي بيشتر ر.ك: احمد جهان بزرگي، پيشينه تاريخي ولايت فقيه. ثانياً، هر چند آيت الله منتظري نيز از جمله فقهايي است كه گام هاي مثبت و ارزنده اي را در تبيين و تشريح زواياي مختلف اين اصل مهم اسلامي برداشته اند ولي نكته مهم و اساسي اين است كه به هيچ وجه توانايي هاي علمي و تئوريكي در مسأله ولايت فقيه، شرط كافي براي تصدي عملي مسؤوليت مهم و خطير رهبري نظام اسلامي نمي باشد، زيرا همان گونه كه در متون اسلامي و اصل 109 قانون اساسي، تصريح شده است، صلاحيت علمي يكي از شرايط لازم بوده و شرايط مهم ديگري از جمله بينش صحيح سياسي، تدبير، شجاعت، مديريت و قدرت كافي براي رهبري نيز براي رهبر جامعه اسلامي وجود دارد كه آيت الله منتظري طي سال هاي طولاني بعد از انقلاب نشان دادند كه حايز اين شرايط نبوده. در متن استعفانامه خود خطاب به حضرت امام در مورخه 7/1/68 اذعان مي نمايد كه انتخاب اينجانب به مصلحت نبوده است.